Het is 25 juni. Ik zit op een klein heuveltje zand, aan de rand van een zandweg, aan de rand van een woestijn met nog heel veel meer zand. De buschauffeur heeft ons net gedropt en er is hier helemaal niks. Behalve zand dus, en een zwerm vliegen die zachtjes landen op mijn kleverige, stoffige huid of zoemen rond mijn hoofd. De bus verdwijnt als een klein stipje aan de horizon. Ik kijk Robin aan. ‘Die man van het hotel zei toch dat hij ons hier op kwam halen?’ Er is in de verste verte niemand te zien.
Mijn gedachten gaan terug naar vier weken eerder. We stonden in de apotheek in Rijswijk en vroegen aan de baliemedewerker om anti-diarree tabletten en vitaminepillen. ‘Waar gaan jullie heen?’ wilde de man weten . ‘Marokko,’ antwoordde ik, terwijl de man de doosjes op de balie plaatste. ‘Gaan jullie all-in of op jezelf?’ vroeg hij vervolgens. ‘Op onszelf,’ zei ik vol vertrouwen. Hij trok zijn wenkbrauwen iets op en pakte nog een doosje loperamide. ‘Dan heb je dit ook wel nodig.’
Inmiddels zijn we aan ons tweede doosje begonnen. En we zijn nog niet op de helft van de vakantie. Ik kan niet zeggen dat het precies zo soepel gaat als ik van tevoren had gehoopt. In een reistijdschrift las ik over het land en ik stelde me het voor als de ultieme, romantische bestemming. Met name de woestijn. Ik had ook net Sex and The City II gezien, waarin Carry met haar vriendinnen op kamelen door de woestijn rijdt en aankomt in een paleisachtige tent, met wapperende, doorzichtige witte gordijnen, grote zilveren schalen met theepotten erop en zachte fauteuils om in weg te zakken. Zij werden vervoerd in dure auto’s en droegen allemaal prachtige gewaden van Prada en Armani. Ik wilde ook naar de woestijn. Ook al was het bijna juli en bijna vijftig graden.
Ik zit hier dus in mijn stoffige afritsbroek en kom net uit de plaatselijke bus die ons heeft afgezet. Die bus, dat is ook een heel verhaal. We reden dwars door de Arabische nacht, om niet overdag getoast te worden in een bus zonder airconditioning. We kozen voor stoel drie en vier, direct achter de chauffeur, en ik hoopte op een beetje beenruimte en wat slaap. Dat kon ik mooi vergeten. De stoel...
...ging precies drie centimeter achteruit en al had ik wel wat ruimte voor mijn benen, het was vooral de radio van de chauffeur, die afgestemd stond op Klaagzang FM, die me uit mijn slaap hield. Of nog erger, soms stond hij niet goed afgestemd en ging het monotone gezang over in een monotone ruis.
Na deze vermoeiende rit had ik op een warm welkom gehoopt. ‘Nou, warm is het wel,’ mompelt Robin die de man van het hotel nog maar eens probeert te bellen. En dan zien we ineens aan het einde van de weg een jeep verschijnen. Voor ons. We gooien onze backpacks achterin en voor we het weten is het alweer avond en worden we opgehaald voor onze kamelentocht door Hassan. Aan de groeven in zijn gezicht kan ik zien dat hij vele zandstormen heeft doorstaan. Hij installeert ons op zijn twee kamelen, Bob Marley en Jimmy Hendrikx, en in het ritme van de hobbelende dieren verdwijnen we steeds verder in de uitgestrekte duinen van Erg Chebbi.
Langzaam komt een storm opzetten die zoveel zand in mijn ogen waait dat ik niets meer zie. Ook niet dat we na twee uur op onze bestemming zijn aangekomen en de tenten die voor ons zijn opgezet niet helemaal kloppen met mijn Sex and The City-beeld. Pas als ik het zand uit mijn ogen wrijf, zie ik de drie blokkendozen met grijze, wollen doeken die ons onderkomen voor de nacht voor moeten stellen. Ik snap ineens waarom de duinen Erg Chebbi heten, en moet even slikken. Misschien moet ik beter wrijven. Dan zie ik de zandgele duinen om me heen, de eerste sterren die aan de lucht verschijnen, de maan die omhoog klimt en ruik de tajineschotel die Hassan aan het bereiden is. Na het eten steekt hij een vuur aan en haalt hij twee Marokkaanse bongo’s tevoorschijn. Op de achtergrond kauwt Bob Marley op zijn avondmaal en zolang hij daarmee doorgaat (heel de nacht) weet ik: Every little thing… is gonna be alright.
Let's go to…
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Alvast heel erg bedankt!
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Bij een bijdrage vanaf € 5,- ontvang je een mooi vormgegeven e-book (in PDF) van een land naar keuze. Alvast heel erg bedankt!
en ontvang een e-book