Mijn fiets hobbelt over een weg met dikke kiezelstenen. Aan weerszijden van de weg groeien dorre bosjes waar af en toe wat plastic afval tussen ligt. Door mijn hoofd gaat een liedje dat mijn tante vroeger voor me zong voor het slapen gaan ‘Een karretje dat over de zandweg reed, de maan was helder, de weg was breed…’
Het slaat nergens op, want de weg is eerder oneindig lang dan breed en in plaats van een heldere maan brandt een loeihete Mexicaanse zon op mijn hoofd. En ik zit helemaal niet in een karretje, het zweet gutst over mijn lijf omdat ik verwoed op de pedalen van mijn mountainbike trap. Ik snapte eerst niet waarom de fietsverhuurder de banden niet wat meer had opgepompt, maar nu ben ik hem dankbaar als ik weer over een rotsige kei heen dender.
Samen met Robin blijf ik stug doortrappen, na die bocht daar in de verte zullen we er toch wel zijn. Ik herinner me het advies uit mijn reisgids om a. niet ’s nachts te reizen, om b. geen opzichtige sieraden te dragen en c. om niet op afgelegen plekken te komen die je niet kent. Met mijn zilver fonkelende bedelarmbandje dat om de paar meter vrolijk rinkelt, het besef dat het al vier uur ’s middags is en de zon begint te zakken, heb ik zo’n gevoel dat ik zowel a, b als c compleet in de wind aan het slaan ben. Op onze mountainbikes crossen we door het platteland van Yucatán, de omgeving van Valladolid, om precies te zijn. Er is niemand te bekennen.
FIETSEN NAAR DE CENOTES
Voordat we wereldwonder Chichen Itza bezoeken (voor het gemak door de cultuurbarbaar ook wel Chicken Pizza genoemd) willen we de cenotes (rotsachtige gaten in de grond) bezoeken die dit deel van Mexico rijk is. Onze fietsverhuurder Rodolfo, die tevens horlogemaker is (want waarom zou je geen fietsen kunnen verhuren terwijl je horloges maakt, of andersom) heeft net als meer Centraal-Amerikanen niet zoveel met zorgvuldige tijdsaanduiding. Hij zei dat haciënda San Lorenzo met daarachter cenote Oxman vanaf de kathedraal nog zo’n tien minuutjes fietsen was, maar het einde van die godvergeten droge, lange weg is al zeker twintig minuten niet in zicht.
Op het moment dat ik het op wil geven, komt een donkerroze toegangspoort in beeld. Een leguaan ligt er vlak voor, alsof hij onze komst heeft afgewacht voor er weer vandoor te schieten naar een ander lui plekje in de zon. Ongegeneerd fietsen we over de oprijlaan die duidelijk helemaal niet voor fietsen is bedoeld, richting een blauw zwembad en de roodroze haciënda, richting een beetje schaduw. Op het terras bij het zwembad zitten wat lokalen onder Coca-Cola parasollen en drinken we eerst twee colaflesjes leeg voor we...
... twee tickets kopen om bij de cenote naar binnen te gaan. De jongen wijst op een weggetje achter het zwembad en als we die volgen komen we inderdaad bij een ijzeren hek met een slot erop dat open hangt. Daarachter leidt een stenen trap de diepte in. We kijken nog even om ons heen, maar we zijn echt alleen. De Mexicanen zitten verscholen achter de dikke buitenmuur van de haciënda, en de muziek sterft verder weg als we het hek piepend opendoen, zachtjes achter ons dichttrekken en de trap afdalen het donker in.
RAFELIGE TOUWTJES
Hoe verder we de trappen afdalen, hoe donkerder het wordt. Ik laat Robin maar voorop gaan. Net als ik denk dat we een onderwereld betreden waar we nooit meer uit terugkomen, wordt het ineens lichter. Na een laatste traptrede en een bocht wordt de grot zichtbaar. Vanaf de bovenkant schijnt er door een groot gat daglicht op de wanden. Aan die wanden hangen druipstenen en door het gat naar beneden komen lange boomwortels naar beneden kronkelen. Een iets gammele houten trap leidt naar de brede waterpoel, die zo helder is dat je er zwarte visjes in kan zien zwemmen maar te donker is om de bodem te ontwaren. Ondanks de mooie kleur ziet het water er niet echt uitnodigend uit. We zijn alleen in de grot en het enige menselijk teken van leven zijn wat feloranje zwemvesten die waarschuwend aan de reling hangen. Waar zijn alle geruststellende massa’s toeristen gebleven als je ze nodig hebt? Ik tuur nog eens tussen de zwarte visjes.
Robin is niet zo angstig aangelegd en mijn held daalt met knaloranje zwemvest – dat wel – een glad trapje af richting het water. Als hij met zijn teen heeft geconstateerd dat het lekker koel aanvoelt en de visjes nog net zo rustig rondzwemmen als net daarvoor, springt hij de diepe poel in. ‘Lekker joh!’, roept hij terwijl ik nog half bezweet van de fietstocht en het warme weer sta toe te kijken. Net als ik me langzaam begin te bedenken, hoor ik een kreet aan de andere kant van de grot. Robin staat inmiddels bovenaan een touwladder en staart verschrikt naar de paar rafelige draadjes waaruit het ophangpunt bestaat. Hij weet niet hoe gauw hij weer naar beneden moet klauteren.
Een Mexicaanse familie, die mij inmiddels is komen vergezellen, lacht zich rot. Ze lijken geen aanstalten te maken om het koude water in te springen en lijkt het nou zo, of zie ik ze grinniken als ik dan ook maar besluit mijn kleren uit te trekken en het zwemvest om te hangen. Terwijl Robin inmiddels als Tarzan uit de jungle zich van een hoger plateau aan lianen in het water laat slingeren, ga ik voorzichtig de gladde houten trap af. De vrolijke salsamuziek is weer aangezwollen en stroomt zo met het licht mee door het gat naar beneden. Al word ik door het monster van Oxman de diepte ingetrokken, ik ga in elk geval ritmisch ten onder, bedenk ik me nog. Dan spring ik van het trapje af. Door het verkoelende water en de mooie wereld die me omringt, ben ik alles wat eventueel aan mijn tenen kan komen knagen meteen vergeten.
Centrum
Het plein en de kathedraal van Valladolid vormen het gezellige middelpunt van dit niet-toeristische stadje. ’s Avonds maken gezinnen er een avondwandeling om bij de ijscoman een bolletje ijs te halen of iets te bestellen bij een van de eetstalletjes. Je kunt het allemaal aanschouwen vanuit de witte stoelensetjes die verspreid staan over het plein. Ze zijn zo gemaakt dat je elkaar romantisch in de ogen kunt staren. Mocht je daar genoeg van hebben of dit net zoals mijn lief niet langer dan twee minuten uithouden, dan is er nog de kathedraal om naar te kijken, die erg mooi wordt verlicht.
Fietsen
Fietsen huren bij Rodolfo Escalante Rosado. Deze man die tevens horlogemaker is, is zeer behulpzaam. Zijn winkeltje bevindt zich in Calle 40, No. 186-B in de straat naast El Meson des Marques. Rodolfo helpt je routes uitstippelen, pompt je banden op en matst je bij het afrekenen. Wij betaalden 20 pesos per fiets per uur.
Cenotes
Valladolid staat bekend om de mooie cenotes (rotsachtige gaten in de grond). Met de fiets zijn de meesten goed te bereiken. Wij bezochten de relatief onbekende cenote Oxman (entree 25 pesos), cenote Dzinup en cenote Saluma (entree 56 pesos). Vergeet niet je bikini aan te trekken, want in veel van de cenotes in de regio is een frisse duik bij de prijs inbegrepen.
Chichen Itza
Valladolid is een uitstekende uitvalsbasis om Chichen Itza te bezoeken. Het entree voor Chichen Itza is 187 pesos per persoon, inclusief een apart ticket voor de belasting. Je laten rondleiden door een gids is in verhouding met de entreeprijs niet heel goedkoop. Een tip is om hem of haar te vragen om meer mensen mee te nemen, zodat je de prijs kunt delen. Wij betaalden met vier personen 700 pesos aan onze Nederlandssprekende gids.
El Meson des Marques. Middenin het centrum van Valladolid ligt dit hotel met Franse balkonnetjes, kleurrijke schilderijen, een fris blauw zwembad en geboogde balustrades. Het normale tarief is zo’n 1000 pesos (60 euro) per nacht, maar dit is onderhandelbaar.
VALLADOLID
Op de binnenplaats van hotel El Meson des Marques bevindt zich een sfeervol restaurant waar je goed kunt eten.
CHICHEN ITZA
Wil je niet het risico lopen om in de hete middagzon het loodje te leggen, zorg dan voor de nodige verkoeling en een stevige lunch. Een fijne plek hiervoor is Mayaland. Dit is een ruim opgezet luxe hotel met eetzalen (zowel buffet als a la carte) en een zwembad.
VAN VALLADOLID NAAR CHICHEN ITZA
De ochtendbussen (wij namen een tweedeklas Oriente bus om 8.15 uur voor 24 pesos) brengen je in drie kwartier naar de best gerestaureerde Maya-ruïnes. Op dat tijdstip zijn de toerbussen uit de kustplaatsen nog niet gearriveerd en heb je het wereldwonder bijna voor jezelf. Ben je op doorreis? Bij de ingang van het complex kan je gratis je bagage in een bewaakte ruimte achterlaten. Zo kan je aan het eind van de middag doorreizen naar je volgende bestemming, bijvoorbeeld Merida.
VAN CHICHEN ITZA NAAR MÉRIDA
Vervoermiddel: tweedeklas Oriente bus
Kosten: 72 pesos per persoon (kaartjes verkrijgbaar in het winkeltje bij de hoofdingang van Chichen Itza)
Reisduur: 2,5 uur
Let's go to…
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Alvast heel erg bedankt!
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Bij een bijdrage vanaf € 5,- ontvang je een mooi vormgegeven e-book (in PDF) van een land naar keuze. Alvast heel erg bedankt!
en ontvang een e-book
