We staan om twee uur ’s middags klaar op de pier van onze duikschool Amigos del Mar. Onze Amigo heet Captain Babar en lijkt als twee druppels water op Willie Wartaal. Ik zie al voor me hoe ik terug naar de boot zwem zonder arm en dat hij dan roept ‘Watskeburt!?’ Het stelt me enigszins gerust dat we niet de enigen met ledematen zijn waar de haaien straks uit te kiezen hebben, want het wachten is op een ander koppel. Als Captain Barbar de ‘bait’ (dode vissenkoppen) in de boot gooit, deelt hij vrolijk mee: ‘You guys are really lucky. The other couple won’t be joining us.’ En zo vertrekken we met zes armen en zes benen en een hoop dode vissenkoppen naar de Hol Chan Marine Reserve, het reservaat op iets meer dan een kwartier varen van ons mooie eiland.

JOEKELS VAN OGEN
Mijn tactiek, eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming, verbaast ook mijzelf. In het heldere turquoise water zien we de verpleegsterhaaien met hun Japanse krulsnorretjes in grote getalen aan komen zwemmen. Als Willy Wartaal zijn lading vis overboord kiepert, zijn de haaien even afgeleid en grijp ik mijn kans. Terwijl Robin nog wat bedachtzaam in het water tuurt, plons ik aan de voorkant van de boot het water in. Al maken de haaien als ik dichterbij zwem op mij best een grote indruk, dat blijkt al gauw geheel niet wederzijds. Ook de pijlstaartroggen die met wapperende vleugels onder ons doorglijden hebben wel wat beters te doen dan zich bezighouden met wat ronddobberende toeristen. De vis die ons als enige alle aandacht van de wereld geeft en me daardoor nog het meeste angst aanjaagt, is de grootoogmakreel (Horse Eye Jack).

Het exemplaar is niet eens zo groot, maar heeft wel joekels van ogen waarmee hij me van heel dichtbij zeer indringend aanstaart. De vis heeft er ook een handje van om in een soort kamikazeactie recht op mijn snorkelbril af te komen zwemmen en pas op het allerlaatst af te slaan. Na een half uur klauteren we weer terug in de boot, op naar onze volgende snorkellocatie. Geen haaien dit keer, maar wel kleurrijk koraal, gestipte roggen, zilveren barracuda’s en een schildpad die op z’n gemakje naar wat zee-gras hapt. Bij een ondergaande zon zoeft Babar met ons over het blauwe water, tot we bij de pier van ons eigen huisje zijn waar hij ons afzet.

Die avond lurken we op een terrasje onder de palmbomen voldaan aan onze cocktails. Hebben we toch nog een interessant verhaal te vertellen. En als dat met de haaien niet werkt, kunnen we altijd nog zeggen dat we Willy Wartaal hebben ontmoet.