Onze taxichauffeur dwaalt door de rechthoekige stratenblokken van Playa del Carmen. Net stonden we nog met onze witte voeten in het net zo witte zand te staren naar een uitnodigende blauwe zee. Het enige dat ons tegenhield het water in te rennen waren onze zware backpacks die zich nog steeds op onze rug bevonden.
We besloten op zoek te gaan naar onze ‘Casa’ om ons te ontdoen van onze bagage en onze veel te warme Hollandse kleding. Bij het tropisch briesje dat van zee komt waaien horen bikini’s en wapperende zomerjurkjes, geen sokken en spijkerbroeken. Het vinden van ons hotel aan Avenida 40, Calle 6, blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Onze taxichauffeur draait wat rondjes, vraagt het nog een keer aan wat voorbijgangers die ook hun schouders ophalen. Tot er eentje naar de bovenkant van een wit huis wijst. Onze taxichauffeur verzekert ons dat we er zijn en we sjouwen de trap op tot we voor een hek staan en aanbellen.
Een klein Italiaans vrouwtje met donker haar, vrolijke twinkelogen en een licht bezweet voorhoofd doet voor ons open. ‘Bienvenidos!’, verwelkomt Michaelina ons met een grote glimlach. Ze merkt op dat we wel dorstig zullen zijn en neemt ons mee naar een woonkamer waar een ventilator overuren draait. Samen met haar man Fabrizio – een grote vent met glimmend kaal hoofd – drinken we ijskoude glaasjes water en dat smaakt hemels na zo’n lange dag. Ook de dagen erna...
zal de gastvrijheid van deze mensen die vrolijk babbelen in een mix van Spaans, Italiaans en Engels, ons elke dag een welkom gevoel geven. De Casa is een fijne plek: onze kamer is ruim en schoon, de ontbijtjes zijn heerlijk en op het dakterras kan je genieten van wat koelte en schaduw en relaxen in een hangmat.
VAMOS A LA PLAYA
De drie dagen die we in Playa del Carmen zijn, ondernemen we de enige excursie die de naam van de plek eer aandoet: Vamos a la Playa, natuurlijk. En zo houden we ons de eerste dagen van de vakantie overdag vooral bezig met het draaien van de ene op de andere zij en het verschuiven van onze bedjes van schaduw naar zon. ’s Avonds struinen we over Avenida 5, waar souvenirwinkels, drogisterijen die factor 80-zonnebrand verkopen, supermarkten, zilverwinkels, restaurants, designershops en pinautomaten elkaar om de paar meter afwisselen. Het loopt kilometers door, deze hoofdstraat vol gebruinde toeristen, en we komen erachter dat de Avenida richting Calle 42 een kleine gedaanteverandering ondergaat. De winkels worden duurder, de restaurants en bars hipper en de mensen steeds dunner. Verschil moet er wezen: wij blijven nog maar even aan de kant van de dikke Amerikanen en onze lichtgevend witte reisgenoten.
De laatste middag in Playa del Carmen drijf ik op de blauwe golven van de zee en tuur ik naar boven. Dat gaat nog best lastig, gezien de felheid van het licht, en net voor ik mijn ogen wil sluiten (en vervolgens kopje onderga) valt me ineens op dat er iets vreemds is aan de zon. De kleine witte bal wordt omringd door een donkergrijze cirkelvormige vlek die als een enorme parasol onheilspellend boven ons hangt. De randen ervan steken regenboogachtig af tegen de strakblauwe lucht. Het is een eng gezicht en aangezien mijn fantasie redelijk makkelijk op hol slaat, constateer ik al gauw dat het einde nabij is. Dat de Maya’s toch gelijk krijgen, al is het niet op 21 december 2012, maar op 13 mei 2013. Robin zoekt het verschijnsel ’s avonds op op zijn I-phone en probeert me gerust te stellen door te zeggen dat het gaat om een halo, een meteorologisch verschijnsel dat hooguit slechter weer aankondigt. Ik ben er niet gerust op en besluit dat het tijd is om verder te gaan. Op naar het binnenland, op naar de Maya-ruïnes en hun mysterieuze geheimen, voor de wereld écht vergaat.
Smeer je in met een hoge factor antizonnebrandcrème. Niet voor niets begint het in de drogisterijen van Avenida 5 bij factor 30 en gaat het door tot zeker factor 80.
Je kunt bij verschillende strandtenten gratis op een bedje liggen, al word je dan wel om het half uur gevraagd of je nog wat wil drinken. Handiger vonden wij het om voor 100 pesos een bedje en parasol voor heel de dag te huren en voor de rest met rust te worden gelaten.
Het guesthouse Casa Felicidad. Deze plek heet met recht ‘Casa’. Het Italiaanse echtpaar zorgt ervoor dat het je aan niks ontbreekt. Al is de kamer wel wat eenvoudig, het is ruim (wij hadden zelfs een inkoopkast) en brandschoon. Het huis is sfeervol met als letterlijk hoogtepunt het dakterras waar Michaelina zalige ontbijtjes serveert. Wij betaalden 750 pesos per nacht, inclusief ontbijt.
Check je rekening bij de restaurants aan Avenida 5. De Mexicaanse obers glimlachen vriendelijk, maar blijken zo nu en dan minder goed te kunnen rekenen.
Van het vliegveld naar Playa del Carmen
Geland in Cancun? Een mooie ADO-bus (120 pesos per persoon) vertrekt vanaf het vliegveld en zet je in een uurtje af in het centrum van Playa del Carmen. Tickets zijn te verkrijgen bij een balie op het vliegveld.
Van Playa del Carmen naar Valladolid
Vervoermiddel: eersteklas ADO bus
Kosten: 158 pesos per persoon
Reisduur: 2 uur
Let's go to…
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Alvast heel erg bedankt!
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Bij een bijdrage vanaf € 5,- ontvang je een mooi vormgegeven e-book (in PDF) van een land naar keuze. Alvast heel erg bedankt!
en ontvang een e-book
