We gaan op roadtrip door het binnenland van Yucatan. ’s Nachts droom ik van grote, dorre vlaktes bezaaid met cactussen en opwaaiend zand. Op de achtergrond klinkt de tune uit The Good, the Bad and the Ugly. Terwijl wij met onze Landrover over onbegaanbare wegen scheuren op weg naar onontdekte Maya-ruïnes, moeten we kogels ontduiken van mannen die plotseling op paarden uit de bosjes komen stormen.
De auto die we de volgende ochtend ophalen, heeft niet veel weg van een Landrover. Het is een klein, wit koekblik, met airconditioning. We rijden een paar uur het binnenland in over een keurig aangelegde tweebaansweg tot we aankomen bij Uxmal. Na Chichen Itza is dit een van de meest bezochte Maya-steden uit het oude rijk. We klauteren langs en over de grote gebouwen: een piramide, een paleis, een veld waar eeuwen geleden een populair balspel werd gespeeld, een tempel met schildpadden en weer een piramide, die je dit keer wél mag beklimmen. Terwijl Robin de steile trap opstapt, fotografeer ik de eerste en enige cactus die ik tot nu toe heb opgemerkt. Een groep Japanners loopt op de achtergrond voorbij.
Vanaf Uxmal gaat de weg verder langs de Ruta Puuc, naar minder bekende Maya-overblijfselen met namen als Xlapac en Labná. Soms betalen we wat pesos entree, soms niks. Bij de ingang van de parken moeten we onze namen opschrijven in een groot boek. Vaak zijn we de tweede of derde toerist die dag. We dwalen in de hitte van de brandende middagzon over een net aangelegd zand- of grindpad langs overblijfselen van gebouwen, die hier een stuk slechter zijn gerestaureerd dan in Uxmal en Chichen Itza. Soms lijkt een steen een steen, maar als je goed kijkt vormen ze samen het gezicht van regengod Chaac, de beeltenis van een slang of kruisjes die lijken op het logo van Amsterdam. We zijn hier alleen met de Maya-geschiedenis en komen niemand tegen, alleen wat leguanen en horzels die om ons hoofd blijven zoemen.
Op het heetst van de dag lunchen we in het stille dorpje Santa Elena. De naam doet denken aan de heilige Helena, maar volgens onze autoverhuurder is het een pr-stunt geweest van de katholieke Spanjaarden. Het dorpje heette ooit gewoon ‘Elena’, wat ‘verbrande huizen’ betekent in de Maya-taal. Hoe dan ook, de huizen zijn inmiddels aardig opgeknapt en wij stappen het restaurantje binnen dat zich naast de kathedraal bevindt. In de kale betonnen ruimte met witte plastic stoeltjes worden we geholpen door een klein Mexicaans kereltje dat continue zijn moeder in de weg loopt en ons wel vier keer de menukaart en zijn roze rekenmachine komt brengen. We eten ‘tacos verduras’ en al ben ik niet weg van de maispannenkoekjes gevuld met ijsbergsla, broccoli, bloemkool, avocado en een raar soort roze ui, de gastvrijheid van de familie maakt het allemaal goed.
VERFRISSING BIJ HACIËNDA TEMOZON
Na al die hitte en stof vind ik dat we wel wat luxe hebben verdiend. Ik heb mijn oog laten vallen op haciënda Temozon, een 16e-eeuws landhuis dat verbouwd is tot een vijfsterrenresort mét zwembad. Onze zwemspullen liggen in de achterbak en het Indiana-Jones-avontuur waar ik die nacht nog van droomde...
...lijkt steeds verder te zoeken. Toch worden de wegen iets minder voorspelbaar en begaanbaar als we de nette tweebaansweg richting Mérida verlaten. Na een uur en wat gemopper van Robin (waarom moet je nou net díe haciënda uitzoeken?) komen we bij een grote toegangspoort waarachter zich een groene tuin uitstrekt met daarachter een frambozen rode haciënda met witte bogen. Voor ik het goed en wel in de gaten heb, worden we bij het binnenrijden van de tuin compleet door elkaar geschud. Het entree is – zo blijkt later – helemaal niet bedoeld voor auto’s en wij denderen met onze witte Chevrolet zo over de schattige klinkers van de vijf-sterren-rotonde. Gelukkig kunnen we aan het einde van het rondje de poort weer uitrijden en lijkt niemand ons te hebben opgemerkt.
Als we de auto op de daarvoor bestemde parkeerplaats hebben neergezet, lopen we alsnog door de poort, door de tuin en komen we een ober tegen in zwart-wit uniform. Natuurlijk mogen we hier iets drinken en dan meteen even zwemmen, antwoordt hij vriendelijk. Daar ligt het zwembad, wijst hij, en daarachter in de schuren kan je zien hoe hier vroeger touw werd gemaakt van de sisal plant. Alles – van de glanzende palmboombladeren, de kraakwitte handdoeken die op het einde van de ligbedden bij het zwembad zijn gedrapeerd tot de chique gedekte tafels op het terras en de klassieke achtergrondmuziek – wijst erop dat het flink wat geld moet kosten om hier te overnachten. Wij houden het op het terras bij een Coronabiertje in een dik glas dat uit de vriezer komt en betalen er net zoveel voor als normaal voor heel ons avondeten, maar genieten des te meer.
Dan begint het langzaam te schemeren en moeten we maar eens terug. We rijden de parkeerplaats af en komen terecht op wegen die me van de heenweg niet bekend voorkomen. Op een verlaten weg duikt naast de weg een cactus op. En nog één, en nog één. Lijkt het nou zo, of beweegt daar wat achter die prikkelbosjes? Hé, een verkeersbord, daar in de verte. Misschien dat daar op staat hoe we nu verder moeten. Eenmaal vlakbij valt me meer op aan het bord dan dat het knalgeel is en er zwarte lijnen op staan. Het bord is doorzeefd met kogelgaten. Het muziekje uit de film is ineens weer terug.
De Grote Piramide op het complex van Uxmal mag je, in tegenstelling tot die in Chichen Itza, wél beklimmen. Al is de trap heel steil (een truc is om zigzaggend omhoog en omlaag te lopen), het uitzicht boven over het complex en het achterliggende landschap is de klim waard.
Op de heen- of terugweg kan je een route rijden die je langs een oude haciënda voert. Bij de luxe haciënda Temozon kan je voor een paar honderd euro overnachten of, zoals wij deden, een drankje drinken, onze ogen uitkijken en (gratis) een duik nemen in het zwembad.
RUTA PUUC
Een huurauto vonden wij de beste optie om de sites te verkennen. Je kunt zolang blijven als je wilt en is niet echt duur (mits je ‘m niet tegen een cactus aan parkeert en je eigen risico kwijt bent). Heb je geen rijbewijs, dan is een toer vanuit Merida een mogelijk alternatief. Een bus vertrekt ’s ochtends vroeg vanaf het tweedeklas busstation en zet je bij verschillende plekken, waaronder Uxmal, af.
VERDER REIZEN
Vanaf de Ruta Puuc kan je naar Campeche en nog verder Mexico in, naar Palenque en San Cristobal de las Casas. Wij keerden om naar Chetumal om vanaf daar de grens over te steken met Belize.
VAN MÉRIDA NAAR CHETUMAL
Let's go to…
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Alvast heel erg bedankt!
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Bij een bijdrage vanaf € 5,- ontvang je een mooi vormgegeven e-book (in PDF) van een land naar keuze. Alvast heel erg bedankt!
en ontvang een e-book
